Mijn kleine wereld …

Het vioolconcerto van Mendelssohn zal voor mij altijd verbonden blijven met een jaren zestig kookwasdag op zaterdag. Een groot kookfornuis werd met water gevuld, er gingen een paar forse schepels waspoeder in en dan werd het houtvuur aangestoken. Beddengoed en ander textiel verdween in het hete sop. Het fornuis stond in de werkplaats, een kleine meubelmakerij.
Mijn vader had een knoert van een bandopnemer die ik als kind nauwelijks kon optillen. Tijdens de zomerse wasdagen stonden alle deuren wagenwijd open en werd dat monster buiten gezet. Beethoven, Mozart en vele anderen kregen een vrij podium op onze binnenkoer. Een regelmatig terugkerende gast was Felix Mendelssohn en die had steevast zijn vioolconcerto in E klein onder de arm. En waar Mendelssohn klonk was ook Max Bruch niet ver af. In mijn kinderlijk hersenpannetje mengde de geur van het hete waswater zich met de viool van Menuhin. Het gevolg daarvan is nu dat mijn supermoderne wasmachine in mijn fantasie net een jukebox is. Ik duw op de knop, de lichtjes gaan aan en de geur die na een kwartiertje in mijn kleine wasplaats hangt brengt me zo terug in de tijd, naar Mendessohn en ik hoor die eerste maten waar een lieflijke viool boven een nog zacht snorrend orkest mij telkens toucheert en mij terug op ons kleine koertje doet verwijlen.
De vakman die de machine kwam plaatsen had me verteld dat die nieuwe toestellen wel echt polyvalent zijn. Maar Mendelssohn onder de knop, zeg nu zelf….